آخرین بار حدود ۲ ماه پیش با جمعی از بازنشستگان آموزش و پرورش برای پیگیری مسائل بازنشستگان میزبانش بودم و او و همراهانش دغدغه مندانه از مشکلات بازنشستگان می گفتند و پیگیر مسائل آنها بودند. در تمامی دوران مسئولیت در وزارت تعاون کارورفاه اجتماعی دقیق ، پیگیر، مطلع و پرشور در نشست های مشورتی شرکت می کرد و هر بار نکته ای درس آموز برای مدیران به ارمغان می آورد.

 

هم اهل شعر بود و هم ادیب و سخنران و نویسنده ، هم ایران شناس و هم دنیادیده ، هم معلم بود و هم مدیر و هم جوینده ،

مشکلات بازنشستگان را خوب می شناخت ، هم محدودیت های مدیران را و البته در پیگیری مطالبات بازنشستگان هم صریح و هم متواضع بود .‌

مرحوم احمد صافی به معنای دقیق کلمه یک میاندار بود . او هم بین بازنشستگان ، هم بین بازنشستگان و مدیران وزرات رفاه ، هم بین معلمان و مدیران اموزش و پرورش میانداری می کرد.

 

احمد صافی را یک ایران دوست تمام عیار شناختم. تچربه گرانقدر سالیان سال حضور در نظام اموزش و پرورش کشور اورا به یک گنجینه منحصر به فرد از تسلط به مسائل تعلیم و تربیت و چالش های نظام آموزش و پرورش تبدیل کرده بود. نکته مهم اما این بود که او این تجربه و دانش را سخاوتمندانه در اختیار همه قرار می داد . زیباترین ویژگی در شخصیت فرزانه مرحوم صافی این بود که عاشق معلمی بود و همیشه می گفت اگر باز روزگار برگردد دوباره مسیر معلمی را در پیش خواهد گرفت.

 

اگر بپذیریم برای پیشرفت جامعه به گفت و گو و کاهش نزاع در جامعه نیاز داریم ، آنگاه باید بر این نکته هم پافشاری کنیم که جای افرادی نظیر مرحوم صافی در آموزش و پرورش ، مرحوم دعایی در جامعه مطبوعات فرهنگ و سیاست ، مرحوم مهدوی کنی در روحانیون و سیاستگذاران ، در یک کلام‌جای میانداران و کنشگران مرزی در جامعه کنونی ما خالیست .در این چارچوب است که ما به انسان ها و ساختارهایی نیاز داریم که بین مردم و مردم ، بین مردم و مسئولین و مسئولین و مسئولین میانداری کنند.پیش از این هم گفته بودم کیمیای امروز ایران حل و فصل مخاصمات و منازعات و میانداری به نفع مردم و امنیت ملی است و امروز بیش از پیش به این موضوع باور دارم. بر این اساس باید به شخصیت هایی نظیر مرحوم احمد صافی امکان نقش افرینی و اثرگذاری بیش از پیش داده شود . مرحوم صافی بویژه در کسوت نمایندگی بازنشستگان اموزش و پرورش به زیبایی و اثرگذاری این نقش را ایفا کرد خدایش بیامرزد .