به گزارش الفباخبر ، در بانکداری ، نقدینگی توانایی انجام تعهدات در زمان سررسید بدون متحمل شدن زیان غیرقابل قبول است.
مدیریت نقدینگی فرآیندی روزانه است که بانکداران را ملزم به نظارت و برنامه ریزی جریانهای نقدی برای اطمینان از حفظ نقدینگی کافی میکند.
حفظ تعادل بین داراییهای کوتاه مدت و بدهیهای کوتاه مدت بسیار مهم است؛ برای یک بانک منفرد، سپردههای مشتریان بدهی اصلی آن محسوب میشود؛ به این معنا که بانک قرار است تمام سپردههای مشتریان را در صورت تقاضا پس دهد.
سبد سرمایه گذاری نشان دهنده بخش کوچکتری از داراییها است و به عنوان منبع اصلی نقدینگی عمل میکند. اوراق بهادار سرمایه گذاری را میتوان برای ارضای برداشت سپرده و افزایش تقاضای وام نقد کرد. بانکها چندین گزینه اضافی برای تولید نقدینگی دارند؛ مانند فروش وام، استقراض از سایر بانکها، استقراض از یک بانک مرکزی مانند بانک فدرال رزرو ایالات متحده، و افزایش سرمایه اضافی.
در بدترین حالت، زمانی که بانک قادر به تولید وجه نقد کافی بدون متحمل شدن زیانهای مالی قابل توجه نباشد، سپرده گذاران ممکن است وجوه خود را مطالبه کنند. در موارد شدید، این ممکن است منجر به فرار بانکی شود. اکثر بانکها مشمول الزامات قانونی هستند که به منظور کمک به جلوگیری از بحران نقدینگی در نظر گرفته شده است.
بانکها به طور کلی میتوانند نقدینگی خود را به میزان دلخواه حفظ کنند زیرا سپردههای بانکی در اکثر کشورهای توسعه یافته توسط دولتها بیمه میشود. کمبود نقدینگی را میتوان با افزایش نرخ سپرده و بازاریابی موثر محصولات سپرده جبران کرد. با این حال، یک معیار مهم برای ارزش و موفقیت یک بانک، هزینه نقدینگی است؛ یک بانک میتواند وجوه نقد قابل توجهی را جذب کند. هزینههای کمتر باعث ایجاد سود قویتر، ثبات بیشتر و اطمینان بیشتر در بین سپرده گذاران، سرمایه گذاران و تنظیم کنندهها میشود.
انتهای پیام