سرنوشت بچه‌های عصر کووید
الفباخبر - گروه سلامت: در روزهایی که همه‌گیری کرونا دنیای تیره‌ای را در برابر چشم انسان به نمایش گذاشت، زندگی و رشد ادامه داشت.
به گزارش الفباخبر ، در ۱۱ مارس ۲۰۲۰، سازمان بهداشت جهانی (WHO) ویروس کرونای جدید (COVID-19) را بطور رسمی یک بیماری همه‌گیر جهانی معرفی کرد. در ماه‌های بعدی، جهان تغییری را تجربه کرد که شبیه هیچ چیزی نبود که پیش از این افراد می‌دانستند: فروشگاه‌ها، ساختمان‌های اداری، مدارس و سایر مناطق تجمع عمومی تعطیل شدند، رویدادهای ورزشی و سرگرمی لغو و فرودگاه‌ها به شهرهای ارواح تبدیل شدند. سفارشات خانگی به سرعت در سراسر جهان گسترش یافت. با این حال، حتی زمانی که به نظر می‌رسید زمان از حرکت ایستاده، زندگی به رشد خود ادامه داد.
در سال ۲۰۲۰، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) ۳،۶۱۳،۶۴۷ تولد را در ایالات متحده ثبت کرد و شمارش نهایی نرخ تولد برای سال ۲۰۲۱ هنوز منتشر نشده است. اگرچه برآوردها نشان می دهد که ایالات متحده در طول همه‌گیری کرونا کاهش مختصری در نرخ تولد داشته است با این حال، زندگی جدید همچنان ادامه دارد و تخمین زده می شود که بین ژانویه ۲۰۲۱ تا آوریل ۲۰۲۱ حدود ۲۸۰۷۷ نوزاد در ایالات‌متحده متولد شده‌اند.
از آنجایی که ابهامات در مورد تأثیرات ماندگار COVID-19 در تمام جنبه‌های دنیای مدرن ادامه دارد، نوزادانی که در طول این همه‌گیری به دنیا می‌آیند جالب توجه هستند. سوالاتی پیرامون این نوزادان از لحظه ورود به اتاق زایمان وجود دارد: اینکه کووید۱۹ چگونه بر این نوزادان تأثیر می گذارد؟ آیا قرار گرفتن مادر در معرض ویروس در دوران بارداری بر نوزادان تازه متولد شده تأثیر داشته است؟ آیا ماسک باعث تاخیر در رشد گفتار یا بروز انزوا در رفتارهای اجتماعی آنان می شود؟
در حالی که تنها زمان مشخص خواهد کرد که این بیماری همه‌گیر چه نشانه‌ای بر این نوزادان متولد شده در عصر کرونایی گذاشته است، داده‌های اولیه و اظهارنظر کارشناسان نشان می‌دهد که معایب آنها، ممکن است آن‌قدر که در ابتدا ترسناک به نظر می‌آید، مضر نباشد.
هنگامی که مارتا سوزا، مادری که در ساحل جنوبی ماساچوست با همسر و دو فرزندش زندگی می‌کند، دخترشان را در نوامبر ۲۰۲۰ به دنیا آوردند، چهره‌های ماسک‌پوش اطراف او را احاطه کرده بود. در بحبوحه افزایش عفونت‌های COVID-19 ناشی از تعطیلات، مارتا فرزندش را در کنار همسر و کادر پزشکی در زمانی به دنیا آورد که نه واکسن‌ها از مادران محافظت می‌کردند و نه آنتی‌بادی برای نوزادان ایجاد میشد.
سوزا می‌گوید: اعداد و ارقام در آن زمان واقعاً بد بود و ما واکسنی نداشتیم، بنابراین واقعاً نگران بیمارستان و آنچه برایمان پیش می‌آید، بودیم. ما پرسیدیم که آیا می‌توان زودتر از بیمارستان ترخیص و به خانه فرستاده شویم، زیرا بستری شدن در بیمارستان ما را کاملاً ترسانده بود و اتاق‌های اورژانس در حال پر شدن از بیماران کرونایی بود. از همان ابتدا، زمانی که دخترم به دنیا آمد، این سطح بالای اضطراب در ما وجود داشت. همه ما بلافاصله پروتکل‌های COVID-19 توصیه شده توسط پزشک را دنبال کردیم. همه ملزم به پوشیدن ماسک (گاهی اوقات دوتایی)، و همچنین تعویض لباس و شستن دستان خود قبل از دیدن نوزاد بودند. حتی با وجود اقدامات احتیاطی، بازدیدکنندگان فقط به پدربزرگ و مادربزرگ محدود شد.
این مادر ادامه داد: فرزندآوری و ورود یک فرد جدید به خانواده هنوز هم یک تجربه شاد است اما ما نتوانستیم به این بهانه، همه خانواده را دور هم جمع کنیم و برای آنها خاطره بسازیم. دو ماه بعد از تولد دخترم، تازه عمو و عمه‌اش او را دیدند. پنج ماه بعد یک ملاقات دسته‌جمعی با اعضای خانواده داشتیم. اکنون که دخترم یک ساله است متوجه اضطراب اجتماعی او شده‌ام.
آلیشا و بیلی کارالوس زوج دیگری هستند که همانند سوزا، متوجه واکنش‌های مشابهی در دخترشان امیلیا شدند؛ دختری که در ژانویه ۲۰۲۱ متولد شد. تولد ایمیلیا مشابه خانواده سوزا، در یک محیط بیمارستانی قرنطینه شده انجام گرفت و مادر و نوزاد، به مدت سه روز اجازه ترک اتاق خود در بیمارستان را نداشتند. هنگامی که آنها به خانه بازگشتند، این زوج -که در آن زمان با خانواده بیلی زندگی می کردند- تصمیم گرفتند در تلاش برای محدود کردن قرار گرفتن دختر تازه متولد شده خود در معرض ویروس، منزوی‌تر شوند.
اگر امیلیا با فرد جدیدی ملاقات می‌کرد، استفاده از ماسک، شستن دست و استفاده از ضدعفونی کننده ضروری بود. بیلی کارالوس در این باره می‌گوید: همه در عکس‌ها ماسک زده اند. با کاهش نرخ COVID-19، آلیشا کارالوس شروع به بردن امیلیا به مکان های خارجی و انجام فعالیت‌های خارج از خانه کرد، مانند پارک و زمین‌های بازی. او نیز مانند سوزا، هنگام معاشرت با کودکان دیگر متوجه واکنش مردد و اضطراب اجتماعی امیلیا شد.
علاوه بر بزرگ کردن نوزادان در بحبوحه همه‌گیری و عبور از چالش‌های ابهام و انزوا، به نظر می‌رسد یک رشته مشترک دیگر راه خود را در زندگی با یک نوزاد در زمان کووید۱۹ می‌پیوندد: احساس غم و اندوه برای تجربه‌های از دست رفته. فکر نمی‌کنم این کودکان از این واقعیت غافل شوند که ما به پارک نرفتیم. شاید اصلا به این موضوع فکر نکنند اما تاثیر این تجارب از دست رفته در وجود آنها حک خواهد شد. نداشتن جمع‌های خانوادگی نیز یکی دیگر از این تجربیات از دست رفته کودکان عصر کووید است.
انتهای پیام
عناوین مهم :
