مه لقا ملاح ، مادر محیط زیست ایران در مصاحبه با الفباخبر گفت : خوشحالم که در گروه تلگرامی درختکاران با خبرنگارانی مواجه شدم که دغدغه میراث طبیعی کشورشان را دارند ؛ این روزها خبر گسترش آتش سوزی و سیل و زلزله و ... واقعاً نگران کننده است و مسئولان باید در حفظ کشورشان بکوشند.
وی متولد سال ۱۹۱۷ میلادی است ، هم اکنون ۱۰۰ ساله و ساکن تهران است و بیش از ۵۰ سال است که فقط کاغذ و روزنامههای باطله اش رابیرون میگذارد و کسی زباله دیگری در مقابل خانه او ندیده است.
به جای آب معدنی از آب جوشیده و سرد شده سماور استفاده میکند تا مبادا یک بطری پلاستیکی به طبیعت وارد شود. به جای دستمال کاغذی هم از دستمال پارچهای استفاده میکند و اصولاً موادی که در بستهبندی نایلونی است خریداری نمیکند. برای خرید هم معمولاً از کیسه پارچهای دوخته شده استفاده میکند. حتی اگر شرایطی پیش آید که کیسه پارچهای همراه نداشته باشد از فروشنده میخواهد که چند قلم جنس را در یک کیسه بریزد و بعد هم کیسه را به او برمیگرداند. پسماندهایی همچون تفاله چای و پوست میوه و امثال آن را هم در گودالی که درحیاط منزل درست کرده است میریزد تا کود شود و کود را یا پای درختان میریزد یا به دیگران میدهد.»
مه لقا ملاح ، بنيانگذار جمعيت زنان مبارزه با آلودگي محيط زيست، دارنده ی عناوینی چون «مادر محیط زیست ایران»، «بهترین شخصیت میراث طبیعی» «دوستدار محیط زیست» است. عناوینی که با بزرگی نام، همچنان گویای تلاش مستمر این بانو نیست. خانم ملاح دارای دکترای جامعه شناسی از دانشگاه سوربون فرانسه، کسی است که مصداق عملی یک فعال محیط زیستی است. کسی که بدون شعار در عمل الگویی برای تک تک ما به عنوان دوستداران محیط زیست است. در یکی از مصاحبههای منتشر شده از خانم ملاح به نقل از ایشان چنین میخوانیم :
«متاسفانه مشكل كه زياد بوده و هست. هنوز هم مديران ما به مسئله محيط زيست به شكل يک موضوع فانتزي نگاه ميكنند و در صحبتهايی كه با برخی از مسئولان كشور داشتم متوجه شده ام كه هنوز نميدانند چه فاجعه ای در حال رخ دادن است و عده ای هستند که فقط شعار میدهند.
در چنين جامعه ای شما حساب كنيد كه ما چقدر برای انجام كارهای زيست محيطی با مشكل مواجهيم.
اما از مردم هم بگويم ؛ اوائل انقلاب يادم است كه جوي خيابان وليعصر غرق زباله بود. يک روز رفتم با شن كش جوی را پاک كنم كه يک ماشين آخرين مدل آمد و راننده زباله اش را از داخل ماشين پرت كرد داخل جوي و فرياد زد كه خانم سوپور اينم بردار. با اين رفتارها زياد روبرو شديم .من حتی با برخي از دوستان تحصيلكرده و خانواده ام هم تا مدتها اين مشكل را داشتم. وقتي كنار رودخانه ای برای تفريح ميرفتيم كيسه زباله را داخل آب میانداختند تا با من شوخی كنند. من هم میدويدم آن را از آب میگرفتم. يا از اتومبيل زباله پرت ميكردند به خيابان و من با اصرار ميخواستم كه توقف كنند بعد پياده ميشدم و زبالهها را جمع میكردم. اين مشكلات هنوز هم تا حدی در جامعه هست.»
گفتنی است هیچ راهکاری جز فرهنگسازی که باید از مدارس و سیستم آموزشی شروع شود، وجود ندارد.
انتهای پیام