الفباخبر ،راه نجات اقتصاد هر کشوری از بیماریهای مزمنی همچون تورم و رکود در حمایت واقعی از تولید و تحقق آن در عرصه های خدماتی ، صنعتی و کشاورزی نهفته است، موضوعی که سرفصل بسیاری از سیاستهای کلی اقتصادی کشور ما و بسیاری از کشورهای پیشرفته و توسعه یافته دنیا است و در سیاستهای کلی اقتصاد مقاومتی و اصل 44 و سایر اسناد بالادستی و حتی نامگذاری سالها نیز مظاهر و مصادیق آن مشهود است اما آمارهای اقتصادی نشان می دهد طی سالیان اخیر باوجود اختصاص ردیفها و تبصره های گوناگون در بودجه های سنواتی و برنامه های توسعه ای برای حمایت از تولید هنوز به اهداف واقعی در این بخش دست نیافته ایم و برخی از تولید کنندگان نیز از رتبه و شرایط کسب و کار در کشورمان گله مند هستند، به طوری که میانگین رشد اقتصادی طی ده سال اخیر زیر یک درصد بوده است و رتبه کسب و کار کشورمان از میان 190 کشور جهان 127 است به طوری که در منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا نیز تنها کشورهای یمن، سوریه، لبنان، عراق و افغانستان رتبه بالاتر(شرایط بدتری) از ما دارند و سایر کشورهای منطقه نظیر ترکیه، کشورهای حاشیه خلیج فارس، کشورهای آسیای میانه و حتی پاکستان و مصر وضعیت و رتبه بهتری برای کسب و کار و تولید دارند و...
یک دلیلی که تاکنون موفق به حمایت کامل از تولید و دستیابی به ثمرات آن همچون رشد اقتصادی، کاهش تورم و حذف رکود نشده ایم، این است که گاهی حمایت از تولید را با حمایت از تولید کننده خلط کرده و جای این دو مفهوم را با یکدیگر عوض کرده ایم. هر حمایت از تولید کننده ای الزاما حمایت از تولید نیست؛ گاهی حمایت صرف از تولید کننده ضد حمایت از تولید است؛ البته در مواقعی نیز این دو در یک راستا هستند اما همیشه این طور نیست، حمایت از تولید یعنی ایجاد عرصه و ساختارها و بسترهایی که یکایک افرادی که توان و لیاقت لازم برای تولید کردن را دارند،بتوانند در آن کسب و کارشان را شکل و رشد دهند؛ اما حمایت از تولیدکننده گاهی این عارضه را دارد که موجب ایجاد رانتها و مجوزهای انحصاری و پارتی بازی ها و مفاسدی می شود که نه تنها به نفع تولید نیست که تولید را آسیب جدی می زند و البته این موضوع در تولیدات مرتبط با انرژی درکشور ما که دارنده اولین منابع نفت و گاز جهان و چهارمین مصرف کننده گاز درجهان پس از کشورهای آمریکا، روسیه و چین است، اهمیتی دوچندان می یابد که امیدواریم مد نظر تصمیم سازان و تصمیم گیران در این حوزه باشد.
یادداشت از حسین بردبار
انتهای پیام