مولکول‌های این پروتئین به طور طبیعی توسط بدن انسان تولید می‌شوند و در نهایت یک پلیمر زیستی به نام الاستین تولید می‌کنند که باعث ایجاد خاصیت الساتیکی در پوست و برخی ارگان‌های دیگر بدن می‌شود. در گذشته، دانشمندان سعی کردند با تزریق مستقیم تروپلاستین به زخم‌ها، وخامت آنها را کاهش دهند، اما موفقیت چندانی کسب نکردند.

محققان آلمانی با استفاده از یک روش جایگزین از پروتئین مذکور در چسب پانسمان تازه خود استفاده کردند تا درمان و التیام زخم‌ها ساده‌تر شود. این پانسمان با استفاده از نانوالیاف تروپلاستین تولید شده و این الیاف در پیوند با هم ورقه ای شبیه به الاستین را شکل داده‌اند. پس زده نشدن توسط بدن و نیز دوام و مقاومت بالا مزیت این چسب پانسمان است.