حاشیه ای بریک پیشنهاد صنفی:
صنعت بیمه نیازمند رونق فضای گفتمان ساز
الفبا: علیرضا محمدعلی- رونق فضای گفتمان ساز عمدتاً تحت تأثیر شخصیت‌هایی است که این فضا را فراهم می‌آورند و گشوده شدن چنین فضایی از نظر اندیشمند بزرگی چون «هابرماس» گشودن یک فضای عمومی است که در آن فرهنگ نخبگی ارتقاء می‌یابد.
الفبا: علیرضا محمدعلی- رونق فضای گفتمان ساز عمدتاً تحت تأثیر شخصیت‌هایی است که این فضا را فراهم می‌آورند و گشوده شدن چنین فضایی از نظر اندیشمند بزرگی چون «هابرماس» گشودن یک فضای عمومی است که در آن فرهنگ نخبگی ارتقاء می‌یابد.
این روزها برابر ذائقه رئیس کل بیمه مرکزی فضای مفاهمه در صنعت بیمه با رونق بیشتری همراه شده است و در این محیط جدید گفتمانی، قطعاً ظرفیت‌های صنعت از فرصت ایجاد شده برای طرح دیدگاه‌های مؤثر که شالوده سال‌ها تجربه و حضور است، فعال تر خواهد شد.
اما بدون شک این امر مستلزم توجه به اقتضائاتی است. خبرگان خانواده صنعت در این فضای گفتمانی در پی ارایه دیدگاه‌های تخصصی و راهکارهایی برای بهبود جایگاه صنعت -که بی تعارف سهم بسیار اندک کمتر از نیم درصدی را در اقتصاد ایفا می‌کنند- هستند. بر این اساس تحرک بیشتر در صنعت وابسته به مفاهمه است و نباید منوط به آنچه «خود» می‌گویند باشد !
نحوه مواجهه با دیدگاه‌ها و آرای مختلفی که در این شرایط ارایه می‌شود وابسته است به میزان آمادگی در درک فضای ایجاد شده و این آمادگی رابطه مستقیمی دارد به تعلق آرای ارایه شده به فرهنگ نخبه گرا.
به باور نگارنده ارایه پیشنهاداتی نظیر پیشنهاد انجمن حرفه‌ای صنعت بیمه برای ارسال پیش‌نویس آیین‌نامه‌ها به این انجمن قبل از طرح در شورای عالی بیمه، ناشی از گشوده شدن فضای گفتمان جدید است. اما ورود به چنین فضایی مستلزم آگاهی از نحوه ورود به حوزه نقش‌آفرینی است.
امروزه فرصت باز ایجاد شده را اگر موقعیتی برای سهم خواهی بیشتر بدانیم، صنعت بیمه را با ادبیات سیاسی بلوغ نایافته‌ای همراه کرده‌ایم که سوابق عجیب و غریبی را در طی سال‌های اخیر در سطح کلان کشور از خود نشان داده است ؛ مثل آنکه دبیر کل یک حزب می رود و به نامزد حزب دیگر رأی می‌دهد و بدون توجه به خاستگاه و تعلق خاطر حزبی خود عمل می‌نماید.
البته اشاره به این مثال در فرهنگ سیاسی کشور می‌تواند یک قیاس مع‌الفارق با صنعت بیمه باشد. با این وجود صنعت بیمه چنین پیشنهاداتی را به منزله تقویت جایگاه نهادهای مرتبط با این صنعت می‌داند .اما مگر می‌شود که جایگاه یک NGO یا یک سازمان غیردولتی بدون توجه به جایگاه دیگر NGO های مرتبط به ویژه NGO هایی که پیشکسوت اند و سابقه بیشتری دارند، تقویت شود؟ اگرچه حرکت انجمن صنفی چنین موضوعی قاعدتاً یک «تفاهم غیرارتباطی» را نشان می‌دهد که در آن آمادگی برای گفت‌و‌گوی مفاهه‌آمیز هنوز فراهم نشده است.
این موضوع زمانی بیشتر مورد توجه قرار می گیردکه به خاطر داشته باشیم که با تلاش‌های سندیکای بیمه‌گران ایران، زمینه‌های شکل گیری انجمن حرفه‌ای فراهم آمد وهم افزایی این دو نهاد فرهیخته می تواند به مدد صنعت بیمه آید.
البته نباید فراموش کرد که تلاش های خبرگان و اهالی صنعت بیمه برای اعضای خانواده صنعت نیازی به رمزگشایی ندارد اما برای عموم کسانی که از بیرون به مساله می نگرند و ممکن است درک کاملی از ارتباطات داخل صنعت نداشته باشند، می تواند حساسیتهایی را ایجاد کند که چالش هایی را در ادامه به وجود آورد.
در چنین شرایطی این گزینه قوت می یابد که حمایت‌ها به ویژه از نوع تخصصی آن بسیار اثربخش خواهد بود و جنبه‌های نقش‌آفرینی این نهاد ها را تقویت می‌کندو علی‌القاعده فضای بازگفتمانی نیز که در فضای کنونی ایجاد شده است، به نتایج دلخواه نزدیک‌تر می‌شود و به بار می نشیند.
انتهای پیام
عناوین مهم :
