اگر در دانشکده ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی قدم گذارید و با چند تن از دانشجویان روزنامهنگاری این دانشکده صحبت کنید میان صحبتهای آنها ترس از آینده شغلی مبهم به عنوان یک خبرنگار و یا روزنامهنگار که مشکلات کشور را رسانهای میکند، وجود دارد.
هرچند که هر شخصی با آگاهی وارد این حوزه شود، میداند که در زندگی کاری خود آزادی چندانی برای بیان عقاید و اتفاقاتی که در سطح جامعه رخ میدهد، ندارد.
این ترس حتی در خانوادهها نیز نفوذ کرده و از اینکه فرزند آنها یک خبرنگار یا روزنامهنگار شود، به علت آینده شغلی نامعلوم میترسند.
به گزارش الفباخبر، امروز 17 مرداد، روز خبرنگار است. 23 سال پیش در این تاریخ، محمد صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران به دست گروهک تروریستی طالبان کشته شد و از آن پس، این روز را «روز خبرنگار» نامیدند.
محمد صارمی به دست همان تروریستهایی کشته شد که چندی پیش وزیر امور خارجه کشور در تهران از آنها میزبانی و پذیرایی کرد و حالا روز خبرنگار را به خبرنگاران تبریک و یاد خبرنگاری که تروریستها او را کشتند گرامی میدارند. امروز روز عزاست، سالگرد مرگی که به ناحق بود آن هم به وسیله عدهای که هر روزه هزاران مصیبت برای مردم کشور افغانستان و به خصوص زنان این کشور ایجاد میکنند.
در این روز، از هر سو تبریکات مسئولین سرازیر میشود. مسئولینی که به ظاهر خبرنگاردوست هستند اما در روزهای دیگر خبرنگاری و حرفه خبرنگاری را تنها سدی در مسیر خود میبینند که کار را برایشان سخت میکند. اما این روز را برای نشان دادن اینکه به رسانهای شدن مسائل و مشکلات کشور توسط خبرنگاران و فعالان حرفه خبرنگاری اهمیت میدهند، پاس میدارند.
مسائل و مشکلات خبرنگاران در کشور به قدری زیاد است که در وصف آن باید چندین یادداشت و یا اصلا باید یک کتاب مصور تهیه شود تا به خوبی حق مطلب را ادا کرد.
حقوق بسیار ناچیز، نداشتن بیمه، نداشتن آزادی بیان، حجم کاری زیاد و ... تنها گوشهای از مشکلات خبرنگاران و روزنامهنگاران این کشور است.
نتیجه یکی از هزاران بیتوجهی مسئولین را نیز در چند ماه گذشته دیدیم، مرگ دو تن از خبرنگاران جوان که تنها برای رسانهای کردن مشکلات منطقه ارومیه به این ناحیه سفر کرده بودند که در نهایت جان خود را در این راه از دست دادند.
نمونه دیگر را نیز میدانیم، حقوق بسیار ناچیزی که در قبال حجم بالای کاری باورنکردنی است. چه بسا فعالان و حرفهایهای این حوزه که با وجود داشتن توانایی و استعدادهای بسیار بالا در این حوزه از هیچ مزایایی بهرهمند نمیشوند و حتی حقوق اولیه نیز از آنها سلب میشود.
نگارنده: مسیحا حیدریان
انتهای پیام