مخاطرات رسانه داری از نگاه اهالی رسانه
الفبا: این روزها اهالی رسانه ها بیش از هر زمان دیگری با مشکلات رسانه داری دست و پنجه نرم میکنند، از مشکلات تولید و واردات کاغذ گرفته تا برخی مشکلات مالی و نگاه های امنیتی و سلیقه ای برخی مدیران و... فرا رسیدن روز خبرنگار را بهانه ای کردیم تا دیدگاه همکارانمان را در این خصوص بیشتر جویا شویم و پای درد دل آنان بنشینیم:
الفبا: این روزها اهالی رسانه ها بیش از هر زمان دیگری با مشکلات رسانه داری دست و پنجه نرم میکنند، از مشکلات تولید و واردات کاغذ گرفته تا برخی مشکلات مالی و نگاه های امنیتی و سلیقه ای برخی مدیران و... فرا رسیدن روز خبرنگار را بهانه ای کردیم تا دیدگاه همکارانمان را در این خصوص بیشتر جویا شویم و پای درد دل آنان بنشینیم:
بهروز قزلباش یک روزنامه نگار روزآمد می شناسیم که به زبان شعر و ادبیات نیز مسلط است.
یک؛ رسانه عموما به وسایل ارتباط جمعی مانند روزنامه، رادیو و تلویزیون و این روزها حتی شبکه های اجتماعی اطلاق می شود. این تعریف ناقص، گویا وسایل ارتباطی دیگر را نادیده گرفته است اما به هر صورت اجمالا می توان آن را صحیح فرض کرد.
دو، وقتی از اقتصاد چیزی سخن می گوییم با اعداد و ارقام و ریال سروکا داریم، مانند میزان سرمایه گذاری، بازده سرمایه، دوره بازگشت سرمایه، سود حاصل از کسب و کار، نسبت سود سرمایه ثابت و سرمایه در گردش با سود بانکی، سود اوراق مشارکت، سود و بازده انواع بورس ها و... این مفاهیم روشنگر این معناست که در بازار کسب و کار کشور، باید موارد فوق برای رسانه در مقایسه با دیگر شغل ها محاسبه شود. چون هدف ایجاد سود برای سرمایه و ارزش کار، است.
رسانه داری در این مملکت یک مخاطره بزرگ است و چند خطر عمده همه کیان ان را تهدید می کند. اول اینکه هیات نظارت بر مطبوعات، نشان داده است که وجه اقتصادی فعالیت رسانه ها برایش کوچکترین اهمیتی ندارد. شب می خوابد و صبح فله ای و گله ای مطبوعات را به کام مرگ و نیستی می کشاند. سرمایه رسانه دار به باد فنا می رود به جهنم که می رود.
سوم این که رسانه های ایران هرگز به یک بنگاه رسانه ای_اقتصادی تبدیل نشده اند. شما در هر کشوری می توانید سهام بنگاه مطبوعاتی را در باز بورس خریداری کنید.
اما در ایران هیچ بنگاهی وجود ندارد که اینقدر بزرگ باشد، که بتواند وارد بورس شود. در ثانی وقتی امنیت فعالیت رسانه به بادی بند باشد که در ایران ما هست، سرمایه گذار چرا باید چنین خبط بزرگی کند و دارایی اش را در جایی بگذارد که از پیش می داند هر لحظه و حتما بنابر دلایل و علت های غیر مدیریتی و غیر اقتصادی ممکن است به باد فنا برود؟
بدیهی است که تمایل به سرمایه گذاری در رسانه های خصوصی از منظر اقتصادی به صفر می رسد. تنها کسانی می مانند که دغدغه فرهنگی دارند، یا بهره سیاسی می برند.
اهالی فرهنگ پولشان را از جایی جز فرهنگ تامین می کنند و دارایی خود را به صورت عام المنفعه برای جامعه هزینه می کنند. اغلب انها انتظار سود اقتصادی از کارشان ندارند. مثل بیش از نود درصد ناشران، نویسندگان، شاعران و ...
بنا بر آنچه گفته شد، بنیاد مطبوعات به منزله یک کار اقتصادی برفناست. اما به منزله یک فعالیت فرهنگی در حوزه عمومی حایز اهمیت و واجد تاثیرات اجتماعی و...است.
چهار، کاغذ از کیلویی شش هزار و دویست تومان به هشتاد هزار رسیده است. زینک از دوازده هزار تومان به شصت و پنج هزار تومان رسیده است. دور چاپ از 140 هزار تومان به 280 و اندی، اما مزد روزنامه نگاران با مزد کارگر ساده برابر است.
در بی رونقی کسب و کار مطبوعات اغلب روزنامه نگاران خانه نشین شده اند اگر ممنوع الکار نشده باشند، یا در زندان نباشند، یا جلای وطن نکرده باشند، یا به خاک سیاه ننشسته باشند یا دچار متلاشی شدن خانواده نشده باشند، یا متهم به جاسوسی نشده باشند، یا جایشان را به پسر عمه و دختر خاله، یا هر کس و ناکس مدیران نالایق و به شدت ناشایست از نظر حرفه ای رسانه ای دولتی نداده باشند و هزار اگر و مگر و زهرمار دیگر... این معنای ان امنیت شغلی است که وزیر کار بازرگان دولت از ماجرای ام خبر ندارد.
این معنای همان امنیتی شغلی است که نمایندگان فرمایشی ملت در مجلس مثلاً نگران انند. این همان امنیت شغلی است، که روزنامه نگاران به کارتن خواب های اینجا و اینجا تبدیل کرده است و شاعران به کتابفروشان دست فروش این خیابان و این خیابان در شهرهای مختلف تبدیل کرده است.
این معنای همان امنیتی است، که نبودش امنیت ملی را به مخاطره افکنده است.کدام مسوول رسانه دولتی را می شناسی که اهلیت رسانه ای بودنش را جعل نکرده است. کدام صاحب امتیاز مطبوعه خصوصی را می شناسی که بلد باشد نام و نام خانوادگی است را با املای درست بنویسد؟ کدام مدیر مسوول رسانه خصوصی را می شناسی که مدیریت و رسانه اش را به یک آگهی 500 هزار تومانی نفروشد؟
و بالاخره کدام روزنامه نگار دردمند و آگاهی را سراغ دارید که از اشتغال به شغل روزنامه نگاری دل پرخون ندارد و زندگی اش به سامان است؟
نگارنده سابقه و افتخار خبرنگاری در رسانه های سراسری از روزنامه و رادیو و تلویزیون و خبرگزاری های زیادی را در انبان سی و سه سال اشتغال دارد. با احتساب دوره اجباری و غیره و غیره و غیره تنها بیست و اندی سال سابقه بیمه تامین اجتماعی دارد. حق سازمان تامین اجتماعی و من خبرنگار را چه کسانی بالا کشیده اند؟ آیا بجز کسانی که کارفرمای رسمی ما بوده اند؟ و یا با کمال شرمندگی و بی شرمی هنوز هستند؟
پنج، ن والقلم و مایسطرون.، در ادامه قرآن کریم به قولا سدید و قولا حسنا و قولا کریما و ... اشاره دارد. یعنی که سخن باید واجد این معناها باشد! آیا هست؟
رشد قارچ گونه ی شبه رسانه ها
مجید اعزازی هم از همکلاسی های البته باسوادی است که این روزها در روزنامه های اقتصادی کشور با عنوان سردبیر، فعال است، او می گوید: اقتصاد رسانه و به ویژه نشریات تابعی از وضعیت کلی اقتصاد کلان کشور (از نرخ ارز و اثر آن روی کاغذ و زینک گرفته تا رکود حاکم بر بنگاه های اقتصادی به عنوان تامین کنندگان مالی و آگهی دهنده به مطبوعات) است.
همه می دانیم که به دلیل سوءمدیریت ها و سیاست گذاری های بدون پشتوانه کارشناسی و در واقع حذف نگاه علمی و کارشناسی از فضای تصمیم سازی و از سوی دیگر، تزریق سلیقه های سیاسی در فضای اقتصادی و البته علل ریز و درشت دیگر، وضعیت اقتصاد کشور به شدت متشنج و پرنوسان و در یک کلام بدون ثبات است.
همزمان اقتصاد رسانه تابع بازار پیام است. بازاری که در آن پیام مبادله می شود. متاسفانه در ایران به دلیل نبود احزاب و همچنین کمبود آزادی بیان، شاهد رشد سمی و قارچ گونه شبه رسانه در فضای مجازی هستیم.
شبه رسانه هایی که از دسترنج تحریریه های جان به در برده از کوران حوادث سیاسی و اقتصادی، به طور ناجوانمردانه ارتزاق می کنند و در لابه لای نشر مطالب حساب شده این تحریریه ها، شایعه و فیک نیوز را به مخاطبان تشنه تحلیل و اطلاعات تزریق می کنند. این شبه رسانه ها هم مخاطب را از جریان اصلی توسعه فردی و اجتماعی دور می کنند و هم شریان های اقتصادی آنها را از طریق بلع آگهی ها قطع کرده و می کنند.
به طور خلاصه، اقتصاد نشریات از سویی به دلیل کاهش رشد و پویایی اقتصاد کشور و از سوی دیگر بنا به علت درونی بازار پیام (رشد سمی شبه رسانه ها در شبکه های اجتماعی) در تنگنای مالی قرار گرفته اند.
انتهای پیام
عناوین مهم :
