۵. به سازمان "تأمین اجتماعی" دستور دهید به‌جای فشار غیرقانونی بر واحدهای تولیدی برای تأمین مخارجش، هزینه‌های زایدش را مهار کند و جلوی هدر رفتن منابعش را بگیرد.

۶. به بانک مرکزی دستور دهید با روشهای نوین جایگزین سوئیفت نظیر رمزارزها، پیمانهای پولی دوجانبه با شرکای اصلی تجاری و... تحریمهای بانکی کشور را کم‌اثر کند.

۷. وزارت کشور را مأمور کنید با اجرای ماده 16 قانون بهبود محیط کسب‌وکار، برای تولیدکنندگان کوچک ایرانی، بازار و امکان فروش فراهم کند.

۸. در تصمیم ۳ماه پیش‌تان درباره بنزین بازنگری و دستورفرمایید سهمیه بنزین، به‌جای هر خودرو، به هر کارت ملی تخصیص یابد و نرخ بنزین خارج از سهمیه، از سازوکار عرضه و تقاضای سهمیه‌ها به‌دست آید.

۹. با شناسنامه‌دار کردن همه تراکنش‌های بانکی و تلفیق بانکهای اطلاعاتی موجود، از حدود ۱۰۰هزار میلیارد تومان فرار مالیاتی ثروتمندان جلوگیری و کسر بودجه موجود را جبران کنید. فردی را هم که 7 سال پیش به شما تلقین کرد نباید در حسابهای شهروندان سرک کشید، برای همیشه از خود برانید. 

۱۰. با تصویب و اجرای قانون مالیات بر عایدی سرمایه، تقاضای سوداگری را از بازارهای خودرو، مسکن، طلا و ارز بیرون کنید تا سرمایه‌های مردم به‌جای سوداگریهای ضدتولیدی، به‌سوی تولید هدایت شوند. 

این ۱۰ راهکار اقتصاددانانی بود که این روزها ۲۱ نفر از آن‌ها در دولت سیزدهم، سمت دارند.

یک سال و ۴ ماه از حضور ابراهیم رییسی در راس دولت می‌گذرد. براساس جدول زیر ۲۱ نفر از افرادی که مدعی بودند می‌توان اقتصاد ایران را بدون تکیه برخارج از بن‌بست نجات داد در دولت و مجلسی که شعارشان این بود که اقتصاد به مذاکرات بین‌المللی گره نخورده است، دارای مسئولیت هستند. 

نکته اینجاست که به غیر از راهکار شماره ۱۰ که این روزها دولت به اجرای آن اصرار دارد و منتقدین معتقدند با تورم ۵۰ درصد، گرفتن مالیات بر عایدی سرمایه بی‌معناست هیچ یک از راهکارهای دیگر اجرایی نشده و اقتصاد ایران هر روز شرایط دشوارتر و ناامید کننده‌تری را به خود می‌بیند.

تورم ۵۰ درصد، افزایش بیش از ۴۵ درصدی نرخ ارز طی ۸ ماه، کسری بودجه آشکار دولت و کم شدن دسترسی مردم به حداقل‌های زندگی تنها بخشی از مشکلات موجود اقتصادی است. 

اکنون پرسش اینجاست در شرایطی که همه تقصیرها به گردن دولت قبل انداخته می‌شود، افراد حاضر در لیست ۲۴ اقتصاددانی که به حسن روحانی نامه نوشتند و امروز بر مسند اجرایی هستند، چرا از همان راهکارها برای نجات اقتصاد ایران از بن‌بست استفاده نمی‌کنند؟ چرا نتوانسته‌اند قدمی در راستای بهبود شرایط بردارند و همچنان به دنبال مقصر می‌گردند؟