یکی از دشوارترین کارهای دنیا راه رفتن دو نفر زیر یک چتر است. نه اینکه شبیه کار معدن سخت باشد. منظور اینکه اگر قرار باشد دو نفر از تیررس قطره‌های باران در امان باشند، آن وقت است که این دشواری خودنمایی می‌کند. قضیه از این قرار است که یک چتر برای دونفر، فقط در صورتی جواب می‌دهد که علاقه قلبی بین‌شان باشد. یعنی رفق و مدارا و عشق بین آن‌ها در جریان باشد.

برای عاشق و معشوق جریان البته راحت‌تر است. چرا که دست در دست یکدیگر حلقه می‌کنند و چتر جایی بین دو بدن قرار می‌گیرد. آن‌وقت است که این قدم‌زدن‌ها خاطره می‌شود و این چتر است که قلب‌ها را به هم نزدیک می‌کند. اما دنیای سیاست جای این سوسول‌بازی‌ها نیست. قولی مشهور است که سیاست پدر و مادر نمی‌شناسد، چه رسد به اینکه زیر باران با یک چتر هم‌قدم شوی. اینجا همان‌جایی است که راه رفتن با یک چتر اتفاقا می‌تواند پرده از حقایق ناگفته‌ای بردارد.

همانطور که در عکس می‌بینید هنگام ورود رئیس‌جمهور به مجلس جهت نشست هماهنگی، رئیس مجلس چتر را در واقع برای خودش گرفته است و قطره‌های باران بر سر و دوش میهمان ریخته می‌شود. از روی یک عکس البته که نمی‌شود قضاوت درستی داشت، اما با توجه به استدلال بالای نوشته، راه رفتن دو مرد سیاسی زیر یک چتر عملا غیرممکن است.