ابزار بازی برجام یک دهه دست به دست می شود
الفباخبر - گروه سیاسی: حکایت روشن نکردن تفاوت میان توافق، قرارداد یا تضمین در برجام توسط سیاستمداران حدود یک دهه معطلی و زمان سوزی به همراه داشت و این بازی یک دهه است که نقطه روشنی را در حافظه تاریخی ما به جای نگذاشت.
به گزارش الفباخبر ، موضوعی که محمد ایمانی در یادداشتی با عنوان/ حکایت تضمین برجام و وطن فروشی پسا برجام به آن اشاره دارد.
رویترز از قول یک مقام ارشد آمریکایی نوشته: "واشنگتن صریحا اعلام کرده که نمی‌تواند به #ایران تضمین حقوقی بدهد که دولت آینده #آمریکا به توافق پایبند باشد. این اظهار عجز درباره ارائه تضمین، در واقع اعترافی صریح نسبت به ناتوانی دولت #بایدن برای تأمین یکی از ضرورت‌های توافق است".
عباس عبدی ذیل این خبر ادعا کرده: "این مورد از ابتدا گفته شده بود و چیز جدیدی نیست، و ربطی هم به عجز بایدن ندارد، بلکه ناشی از ماهیت برجام است که نوعی توافق است و نه قرارداد. قدرت ایران، تضمین اجرای برجام مطابق منافع ماست و نه تضمین آمریکا. ایران هم می‌تواند توافق را اجرا نکند. آنان از ما تضمین نمی‌خواهند".
زمانی که صاحب نظران منتقد می گفتند آمریکا به توافق پایبند نمی ماند، آقای ظریف می گفت امکان ندارد آمریکا چنین کاری بکند. روحانی و ظریف می گفتند برای حیثیت آمریکا بد می شود. معاون ظریف گفته بود "امضای کری تضمین است" و همین عبارت، تیتر یک روزنامه شرق شد.
بازی با کلمات، تفاوتی در اصل موضوع نمی کند. آمریکا دولت مستکبری است که هر گاه بخواهد هر توافق و قرارداد دو جانبه یا بین المللی را زیر پا می گذارد.
از توافق آب و هوایی پاریس بگیرید تا نقض تعهداتش در ان پی تی و آژانس بین المللی انرژی اتمی، و منشور سازمان ملل، و جنگ افروزی و جنایت و ترور.
آیا اگر امروز VOA می خواست سرپیچی دولت متبوعش از ارائه تضمین را توجیه کند، جز همین ادبیات مغالطه آمیز امثال عبدی را به کار می گرفت؟! عجیب است که او خود را موظف می داند برجام را از شمول تعهدات قراردادها مستثنا کند و حال آن که به وقت امضای آن و هشدار منتقدان، لب فرو بسته بود.
برجام، مورد امضای شش طرف مقابل برجام است و به واسطه قطعنامه 2231 هم تایید شده است. اگر بنا باشد دولتی، امروز پای تعهدی را امضا کند و آن تعهد چند جانبه به تایید شورای امنیت برسد و برای دیگران تعهد ایجاد کند، اما همان کشور خاص، فردای توافق زیر تعهداتش بزند، که سنگ روی سنگ بند نمی شود.
اصلا چرا باید هزینه های چنان توافق یکطرفه ای را پذیرفت؟ معنای توافق اگر "موافقت دو طرفه" است، چرا امثال عبدی، یکطرفه شدن آن را توجیه می کنند؟ آیا تعههد و سرسپردگی غیر قابل سر پیچی نسبت به آمریکا دارند؟
اگر آمریکا تضمین نداد - و نمی دهد- چرا دولت روحانی با علم به عهد نشناسی آمریکا، همه امتیازات نقد در زمینه تعطیلی 95 درصد برنامه هسته ای را دو ماه قبل از رسیدن "روزاجرای برجام" واگذار کرد؟
و از آن بدتر، چرا روحانی به خانم موگرینی تضمین دادکه حتی در صورت خروج آمریکا از توافق و بازگرداندن تحریم ها، باز هم تعهدات ایران را به اجرا بگذارد؟ نام این روند، توافق است یا بیگاری دادن؟
وقتی قرار است طرف مقابل تضمین ندهد، عقل می گوید تعهدات را گام به گام، متوازن و برگشت پذیر انجام دهید، نه این که همه امتیازات را به شکل برگشت ناپذیر به اجرا بگذارید و سپس، کاسه التماس به دست بگیرید؛ چنان که تیم روحانی و طریف کردند.
اما اگر به ادعای عبدی، برجام قراردادی تعهدآور نیست و باید به واسطه #قدرت_ایران تضمین می شد، چرا او و غربگرایان همسو، خواستار قمار های جدید و انعقاد برجام 2 و 3، برای واگذاری قدرت نظامی (موشکی) و اقتدار منطقه ای ایران بودند؟! این را باید پای حماقت گذاشت یا خیانت؟
اگر آنها موفق می شدند کشور را خلع قدرت کنند، دیگری کدام قدرت برای تضمین ادعایی باقی می ماند؟! فقط باید آخرین مرحله ماموریت را اجرا، و سند واگذاری کشور به آمریکا و اروپا را امضا می کردند!
اتفاقا درک درست از این واقعیت که آمریکا به هیچ تعهدی پایبند نیست و فقط زبان قدرت را می فهمد، موجب شد تا کشور از سال 1399، بازنگری در تعهدات یکطرفه و قدرت نمایی در ابعاد منطقه ای و نظامی و دیپلماسی اقتصادی منفک از برجام را در پیش بگیرد؛ آن روز کشور در وضعیتی قرار گرفته بود که رئیس سازمان برنامه و بود کهجه دولت روحانی می گفت "حتی یک قطره نفت هم نمی توانیم فروشیم".
انتهای پیام
عناوین مهم :
