به گزارش الفباخبر ، پیمان واشینگتن که بعدها به پیمان آتلانتیک شمالی شناخته شد پس از مذاکراتی که از ژوئیه ۱۹۴۸ در واشینگتن آغاز شده بود در ۴ آوریل ۱۹۴۹ میان ایالات متحده آمریکا، اعضای پیمان بروکسل یعنی بریتانیا، فرانسه، هلند، بلژیک و لوکزامبورگ و دیگر کشورهای بلوک سرمایه داری که به این پیمان دعوت شده بودند، یعنی کشورهای کانادا، دانمارک، ایسلند، ایتالیا، نروژ و پرتغال به امضا رسید.
پیش از آن سنای آمریکا در پاسخ به دخالت شوروی در کودتای چکسلواکی با تصویب قطعنامه واندنبرگ - کنالی در ۱۱ ژوئن ۱۹۴۸ به دولت آمریکا اجازه پذیرفتن تعهداتی در خارج از مرزهای آمریکا را داده بود.
شوروی در پاسخ به ناتو پیمان ورشو را تشکیل داد و بعد اتفاقاتی تاریخی سرنوشت شوروی را دگرگون ساخت.
زمانی که آلمان به دو بخش آلمان شرقی و آلمان غربی تقسیم شد ، به منظور جلوگیری از حمله نیروهای بلوک غرب به آلمان شرقی و شوروی به آلمان غربی، نه تنها تقویت پیمان ناتو بلکه سپردن امور آن به دست ایالات متحده آمریکا نیز ضرورت یافته بود، زیرا آمریکا وارد جنگ جهانی دوم نشد و در این مدت توانست زیرساختهای خود را برای قدرت برتر جهان شدن مهیا سازد.
در دسامبر ۱۹۵۰ ژنرال آیزنهاور به فرماندهی نیروهای ناتو در اروپا منصوب شد و دو سال پس از آن فرماندهی ناتو به وجود آمد و در فوریه ۱۹۵۲ در نشست لیسبون که مهمترین گردهمایی اعضای ناتو پس از نشست واشینگتن بود ضرورت تقویت و الحاق آلمان به ناتو مطرح شد. همچنین قرار شد نیروهای ناتو طی دو سال از ۲۵ هنگ به ۹۶ هنگ افزایش یابد و اروپا به پنج ناحیه تقسیم شود.
در همین سال ترکیه و یونان به ناتو پیوستند و طرحی برای الحاق آلمان پیشنهاد شد که به طرح پلون جامعه دفاع اروپا معروف است؛ این طرح با مخالفت فرانسه در ۱۹۵۴ شکست خورد و آلمان در ۱۹۵۵ از طریق اتحادیه اروپای غربی وارد ناتو شد؛ امروزه آلمان یکپارچه شده و دیوار برلین در سال 1989 فرو ریخت.
انتهای پیام